Kurt (52) is zelfstandig theatermaker. Hij heeft al 45 jaar psoriasis. Die diagnose wordt echter niet meteen gesteld: eerst verwarren de artsen zijn psoriasis met atopische dermatitis – ook wel 'eczeem' genoemd. Als jongvolwassene is de ziekte minder nadrukkelijk aanwezig, maar vanaf zijn vierendertigste breekt er voor Kurt een bijzonder intense periode aan: hij werkt in de horeca en de druk is extreem hoog. Op zijn vijfenveertigste lijkt de psoriasis gekalmeerd, maar dan krijgt hij plots een grote uitbraak: zijn hele huid zit vol kleine vlekjes, maar ook grote schilferige zones en bloedende open wonden. Op dat moment moet Kurt wel professionele hulp zoeken.

"Toen ik mijn restaurant runde, heb ik tien jaar lang niet op de pechstrook, maar op het linkerrijvak geleefd. En niet tegen 120 maar tegen 220 kilometer per uur. Op mijn vijfenveertigste was ik compleet uitgeput. Een burn-out. Een ongezond en ongeregeld leven," legt hij uit.

Kurt beseft dat het anders moet. Hij stapt uit de horecawereld. Hij staat op een kruispunt en moet moeilijke keuzes maken. Volgens hem heeft zijn lichaam een signaal gestuurd om hem duidelijk te maken dat hij te intens en te snel heeft geleefd.

Hij beseft dan dat het de hoogste tijd is om weer naar de dermatoloog te gaan. Pas dan krijgt hij de diagnose psoriasis – terwijl Kurt altijd dacht dat hij aan eczeem leed. De psoriasis is dan heel duidelijk zichtbaar: "Het was heel erg vervelend," zegt hij, "vooral als ik me moest omkleden in de kleedkamer van een sportclub of een theaterzaal." Na een aantal mislukte behandelpogingen schrijft de dermatoloog een biological voor, die snel effect heeft. Tegelijkertijd gaat Kurt ook in therapie.

Maar tijdens de coronapandemie, in 2020, stopt Kurt met zijn behandeling met biologicals en durft hij niet meteen weer langs te gaan bij zijn dermatoloog. Als hij uiteindelijk toch gaat, toont de dermatoloog zich heel begripvol; hij herhaalt de tests en schrijft weer biologicals voor.

Door die ervaring besefte Kurt hoe belangrijk het is om een vertrouwensrelatie te hebben met je dermatoloog: die moet de patiënten begrijpen en tijd maken om echt naar hen te luisteren. "In mijn eerste gesprekken met de dermatoloog ben ik heel open geweest, ik vertelde hoe ik tegen 220 per uur op dat linkerrijvak had geleefd. Wat ik allemaal gebruikte en misbruikte om dat tempo te kunnen aanhouden, welk effect dat had op mijn gezondheid en hoelang ik daarvan heb moeten herstellen." Kurt vervolgt: "Ik zou iedereen die aan psoriasis lijdt, aanraden om niet te lang te wachten om een arts te raadplegen. Die dokters zijn er voor jou en hebben alle kennis en nieuwe behandelingen in huis om je te helpen."